Leonid Kaganov: REQUIEM

REQUIEM

Ona umarła. Nie wiem jak powinienem o tym pisać, nie mogę o tym pisać. Próbuję dzielić wiat przez zero. Próbuję podzielić siebie, Moskwę i tę jesień przez zero – umysł wyrzuca komunikat o błędzie niczym głupi komputer. Ona umarła. Nie można tego pojšć. Nie można dzielić przez zero – pamiętam to ze szkoły, ale nie pamiętam dlaczego. Chyba wynikiem byłaby nieskończonoć. Nieskończonoć nie mieci mi się w głowie. Od dzieciństwa próbowałem sobie wyobrazić nieskończonoć Kosmosu, ale nie potrafiłem. Z czasem przywykłem, że tak już jest. Po prostu uwierzyłem, że Wszechwiat jest nieskończony, bo nie było niczego innego, w co można by wierzyć. Człowiek zawsze może się przyzwyczaić do tego, czego nie może sobie wyobrazić.

Ona umarła. Dwudziestoczterogodzinny kod Morsa. U-mar-ła. U!mar!ła. Trzy toki mylenia, trzy punkty, trzy toki mylenia - sygnały SOS, trochę cichsze we nie, podczas pracy i kontaktów towarzyskich.

Ona umarła. Poznalimy się przypadkowo, ale szybko odkrylimy, że nie mogło być inaczej – długo spacerowalimy po tych samych ulicach i przyjaciele naszych przyjaciół znali się. Zaproponowałem jej słuchanie walkmana i podałem jej słuchawkę. Słuchalimy muzyki i patrzyłem w jej oczy – wiedziałem, że tak rodzi się miłoć. Ona patrzyła się w moje – ona też to wiedziała, jak się póniej okazało\wyjaniło. Zakochałem się od pierwszego spojrzenia, mylałem, że taka dziewczyna nie może istnieć na Ziemi, że to jest jaka pomyłka. Nie od razu odpowiedziała, że kobiece/żeńskie uczucia sš powolne, że powinienem udowodnić, że jestem tym, kogo szuka – nie taki jak inni, utalentowany, wesoły. Ale od tego momentu bylimy nierozdzielni. Według wszystkich zasad logiki i estetyki powinienem umrzeć razem z niš, ale z jakiego powodu wcišż żyję.

Ona umarła. Nasza miłoć była tak bezgraniczna i niepowtarzalna, tak niesłychana i nieziemska, jak wszystkie miłoci bywajš. Spacerowalimy po ulicach i palce naszych ršk były splštane. Całowalimy się na ruchomych schodach, które wydawały nam się oburzajšco krótkie i szybkie. Pisalimy do siebie przez Internet, bo spotkania nam nie wystarczały. Pisalimy do siebie wiersze – były to najlepsze wiersze na wiecie. Szukalimy kwiatów bzów z pięcioma listkami i życzylimy sobie co - życzenia zawsze się spełniały.

Ona umarła. Nie moglimy sobie wyobrazić nas osobno i tygodniowe rozstanie wydawało się niemożliwe. Miała słabe serce i pewnie umarłaby z żalu, gdyby jaki jasnowidz przepowiedział jej, że za parę lat będę żył z innš żonš. Czy sam bym w to uwierzył? Ale miałem jakie inne wyjcie? Wiem, że mi wybaczyła. Ja też przecież nie chciałbym, żeby po mojej mierci została całe życie sama. Ale ja sam sobie nie mogę tego wybaczyć.

Ona umarła. To dziwne, ale nigdy się nie kłócilimy. Jak moglimy się kłócić skoro mielimy ten sam gust i te same przyzwyczajenia. Rozumielimy się natychmiast i rozmieszalimy znajomych, gdy, bez umawiania się, jednoczenie odpowiadalimy na ich pytania. Mielimy własne tajemnice i rytuały, własny język. Oczywicie zwracalimy się do siebie zdrobnieniami. Bylimy bardzo interesujšcymi zwierzštkami, nie jakimi rybkami, kotkami czy króliczkami.

Ona umarła. Miała wspaniałe bujne włosy prawie metrowej długoci – fryzjerzy zagadywali jš na ulicach i prosili, żeby je cięła i sprzedała. Gdy jej włosy się splštały, spędzałem godziny na ich rozplštywaniu, ostrożnie aby nie wyrwać żadnego włoska. To zajęcie sprawiało nam wiele radoci. Miała modne jeansy i hippisowskš bransoletkę. Zjedzilimy autostopem całš Europę. Pilimy absint w Pradze i palilimy marihuanę w Amsterdamie. Spalimy w małym namiocie w piworze na poboczu niemieckiej autostrady i francuskich torów kolejowych. Słyszelimy pohukiwanie sów w polskim dębowym lesie i przestraszylimy się rannego kombajnu na austriackim polu kukurydzianym. Mylelimy, że tak już zawsze będzie. Mojej obecnej żonie nie powinno się o tym opowiadać – dziwi się tylko: jak żylicie bez wygód? Ona właciwie nie jest złš żonš, jest szczęliwa, że wyszła za mšż za obiecujšcego dziennikarza, chociaż nie interesuje się mojš pracš. Czyta pisma powięcone modzie, marzy o zagranicznym samochodzie i chciałaby pojechać w zimie z jakimkolwiek mężczyznš, na przykład ze mnš, na Kanary.

Ona umarła. Aż do ostatniej chwili nie wiedziałem, że umiera. Nie wiem, kiedy to się wydarzyło, nie wiem nawet, gdzie zostało pogrzebane jej ciało. Wiem tylko jedno, kurwa mać, moja obecna żona nigdy mi jej nie zastšpi. Pomimo podobnych rysów twarzy i chociaż jej nazwisko, imię i numer dowodu osobistego sš takie same.